[نوشته‌های رضا ستار دشتی] اگر از دلتنگی‌های «غربت» و محرومیّت از دیدارِ یاران و دیارم گلایه می‌کنم، نشان از نارضائی‌ام در «سوئد» نیست. آنچه انتظارش داشته‌ام فراهم است. در آینه‌ی روشن اسمم، به تماشا نشسته‌ام.
مشکل‌ام «آنجا» است که: هر چه می‌خواهم، به واقع دروطن موجود نیست، وآنچه هست آنجا، نمی‌خواهم بماند؛ بیش.
ویا اگراز زمهریرسرمای ش می‌گویم، به معنای گرم نبودن مسکن و اجاق خانواده م نیست.
برای من ی که اولین بارش برف را در ــ حدود ــ بیست و پنج سالگی دیده‌ام (۱) وــ دست کم ــ سالی سیصد و بیست روز سال را با آفتاب، بازی و زندگی کرده‌ام، آفتابی که نه تنها اسفالت خیابان‌ها، بل که کاهگل پشت بام را «چون دل یاران، که در هجران یاران» می‌ترکاند؛ (۲) حسرت دیدارِ آن آفتاب، غیرعادی نیست و نه ــ حتّا ــ درحدّ گلایه ئی ست.
************************************
۱. جنب دانشگاه تهران و درمعیّتِ حضرات «اخوان ثالث» و «عماد خراسانی» منتظر تاکسی بودیم تا به منزل «حسن پستا» برویم و ساعتی چند در جوار «محمود مشرف آزاد» * گپ وگفتی بشنویم.
(عماد خراسانی شاعر دلخواه اخوان بود و همیشه او را «عماد جان» صدا می‌کرد و در باب «حسن پستا» اخوان در «موإخره» ی کتاب ش آورده که: در تهران هم، آدم‌های نازنین کم نیستند از آن میان یکی «حسن» است که «پستا» بین هر کاری ست. و دره‌مان جا نوشته: دیگری هم «محمود» است و از هر نا مردمی «آزاد».)
بیشترین ساعات عمر اخوان در تهران، با همین دو تن می‌گذشت. پستا دبیر تاریخ ما در آبادان بود که مُدام از شعر و ادبیات می‌گفت. محقق و یکی از مترجمین «تاریخ تمدن» اثر «ویل دورانت» بود.
محمود مشرف آزاد «م. آزاد» از شاعران مطرح روزگار بود و از شاگردان محضرِ «نیما». دبیر ادبیات ما بود و کلاس را با غزلی از حافظ ــ مناسب حال و هوای سیاسی ــ آغاز می‌کرد و با شعری سیاسی‌تر، از «نیما، شاملو یا اخوان» به پایان می‌برد.
۲. از «نیما یوشیج» است درشعر ماندنی «داروَگ»
|
